Вышэйшае кіраўніцтва Беларусі афіцыйна ніяк не камэнтуе ўкраінскія падзеі. Маўчыць Аляксандр Лукашэнка, пазбягаюць каментароў і іншыя высокія службовыя асобы.

Беларускія аналітыкі і палітолагі ў размовах з Радыё «Свабода» кажуць, што маўчанне — гэта цяпер для кіраўніцтва Беларусі аптымальная рэакцыя на ўкраінскі крызіс.

Дырэктар Цэнтра еўрапейскай трансфармацыі Андрэй Ягораў адзначае: Лукашэнка маўчыць, але ўладная прапагандысцкая машына працуе:

«На Беларускім тэлебачанні асвятленне падзей з адпаведнага ракурсу ёсць. Яно, канечне, не такое радыкальнае, як на расійскіх каналах, але яно скіравана ў бок крытыкі Еўрамайдана.

Куды схіліцца сітуацыя, Лукашэнка і яго атачэнне не ведаюць, таму яны і не прымаюць хуткіх рашэнняў і не каментуюць гэтыя падзеі. І я думаю, што для іх гэта — правільная пазіцыя. Для іх перамога еўрапейскага курса Украіны (у дадзеным выпадку я не кажу пра перамогу Еўрамайдана) больш выгадная. У такім выпадку, як мінімум, захаваецца спецыяльны статус дачыненняў Беларусі і Расіі. А для беларускага кіраўніцтва гэта вельмі важна.

Акрамя гэтага, такі курс Украіны адкрывае шырокія магчымасці і для іншых. А гэта таксама грае на карысць традыцыйнаму балансу Беларусі паміж Усходам і Захадам».

Палітолаг Алесь Лагвінец лічыць, што Лукашэнка наўмысна трымае паўзу:

«У прынцыпе, гэта нешта такое, што было і па пытанні арышту Баўмгертнера. Тады Лукашэнка трошкі вытрымаў паўзу, каб пасля выказаць сваё меркаванне.

Не думаю, што ягонае меркаванне наконт Украіны будзе моцна адрознівацца ад меркавання Уладзіміра Пуціна. Хоць у свой час ён сказаў тое, што ў прынцыпе супярэчыла пазіцыі Расмі адносна Украіны. Лукашэнка казаў, што дамова Украіны аб асацыяцыі з Еўрасаюзам не супярэчыць знаходжанню Украіны ў Мытным саюзе. Хоць для расійцаў гэта яўная супярэчнасць».

Для кіраўніцтва Беларусі было б лепей, калі б Украіна пайшла ў Мытны саюз, але пры адной важнай умове, — лічыць палітычны аглядальнік Андрэй Фёдараў:

«Толькі так — патроху, павольна, без значных поспехаў. Каб яна не канкуравала з Беларуссю ў Мытным саюзе, калі Украіна раптам вырашыць пайсці ў гэтым кірунку. Мне падаецца, што гэта жаданне і ёсць стрымліваючым фактарам для вышэйшага беларускага кіраўніцтва ў ацэнках сітуацыі ва Украіне. Бо, з аднаго боку, падтрымаць тое, што зараз адбываецца ва Украіне, беларускаму кіраўніцтву не з рукі. А выказацца супраць таксама не выпадае, бо гэта выглядае немэтазгодным і супярэчыць больш-менш глабальным мэтам Лукашэнкі.

Безумоўна, калі Кіеў пойдзе ў Мытны саюз, дык толькі за вельмі вялікія расійскія грошы. А ў Масквы не вельмі добра зараз з грашыма. Значыць, трэба будзе ў кагосці забіраць. А ў каго забіраць? Хто больш за іншых атрымлівае ад Расіі ў Мытным саюзе? Зразумела, хто».