31 кастрычніка, у пятніцу, Лятучы ўніверсітэт і Цэнтр еўрапейскай трансфармацыі запрашаюць на публічную лекцыю брытанскага культуролага Тэры Сандэла.

Вядомы даследчык культуры у межах цыкла «Urbi et Orbi» прачытае ў Мінску лекцыю пад назвай «Культура як узнаўляльны рэсурс. Трансфармуючая роля культуры ў ЕС».

Лекцыю пра тое, шкодзіць ці дапамагае развіццю культуры з’ява «трох экранаў»: смартфона, планшэта і тэлевізара. Пра тое, ці можна лічыць культурай допісы ў сацсетках. Пра тое, чаму брытанскія музеі падладзілі свой час працы пад супермаркеты. А яшчэ пра тое, ці адпавядае сучасная беларуская культура еўрапейскім трэндам. Ці трэба нам гараваць, што «мова гіне». І чым насамрэч павінна займацца Міністэрства культуры.

Напярэдадні журналіст Глеб Лабадзенка пагутарыў з лектарам.

«Сайт Міністэрства культуры цяпер стаў значна больш даступным і інфарматыўным, чым гэта было некалькі гадоў таму»

Глеб Лабадзенка: Тэры, у Інтэрнэце дасяжная вашая біяграфія, але там толькі сухія факты. Што б вы распавялі пра сябе беларускаму слухачу вашай лекцыі, які не сустракаўся з вамі раней?

Тэры Сандэл: Нягледзячы на тое, што ў многім я — тыповы англічанін, у мяне заўсёды быў вельмі інтэрнацыянальны лад жыцця. Напрыклад, я жыву то ў Англіі, то ў Францыі. Таксама я шмат вандрую. Гэта звязана як з працаю, так і з сям’ёй — адзін мой сын жыве ў Вільні, другі — у Італіі. Мне пашанцавала, бо ў мяне вельмі разнастайная і цікавая кар’ера. Я быў валанцёрам-выкладнікам у Афрыцы, дыпламатам, заснавальнікам Брытанскай Рады (British Council) у Савецкім Саюзе (і яе першым дырэктарам), даследчыкам ва ўніверсітэце і дзесяць гадоў працаваў дырэктарам міжнароднага мастацкага агенцтва. Цяпер я з’яўляюся дарадцам па культурніцкай палітыцы і культурніцкаму менеджменту, а таксама кіраўніком праекта, трэнерам і даследчыкам у галіне культуры. Я толькі вярнуўся з Азербайджана, дзе месяц працаваў у Міністэрстве эканомікі над праектам, прысвечаным іх новай канцэпцыі нацыянальнай культуры. На гэтым тыдні я пачынаю даследчыцкі праект, прысвечаны аўдыёвізуальнай індустрыі ў краінах Усходняга партнёрства (Беларусь, Малдова, Украіна, Арменія, Азербайджан і Грузія), буду спрабаваць ідэнтыфікаваць магчымыя сферы супрацы між гэтымі краінамі і Еўрасаюзам, якія маглі б быць узаемавыгаднымі. Жыццё дакладна не сумнае!

— Што вы ведаеце пра беларускую культуру? І ўвогуле, ці шмат людзей у Еўропе ведае пра існаванне такой краіны, як Беларусь, пра тое, што ў нас свая, а не руская культура?

— Асабіста я цікаўлюся Беларуссю. Але, на жаль, гэта праўда, што краіна недастаткова вядомая ў свеце праз тое, што прафесійныя і персанальныя сувязі ды кантакты між Беларуссю і краінамі Еўрасаюза слабыя і неразвітыя. Гэта дзіўны, няёмкі факт, якога мы і вы павінны саромецца, асабліва таму, што мы жывем у ХХІ стагоддзі, у эпоху рэвалюцыі ў сферы інфармацыйных і камунікацыйных тэхналогій! Павелічэнне і развіццё кантактаў між Беларуссю і краінамі Еўрасаюза на ўсіх узроўнях грамадства павінна быць прыярытэтам здаровага сэнсу. Мы жывем у свеце, дзе мы ўсе ўзаемазалежныя, і Беларусь не з’яўляецца далёкай і экзатычнай зямлёй Азіі ці Афрыкі, гэта краіна ў сэрцы Еўропы! Складаная гісторыя Беларусі — вельмі важная і значная частка мазаікі еўрапейскай гісторыі мінулага тысячагоддзя, што робіць сучаснае ігнараванне і недахоп узамадзеянняў з Беларуссю такім ненармальным!

Што тычыцца мяне персанальна, я збольшага выкарыстоўваю Інтэрнэт, каб задаволіць сваю цікавасць, датычную Беларусі. Я наведваю сайты многіх арганізацый, уключаючы некаторыя важныя афіцыйныя, як, напрыклад, сайт Міністэрства культуры, які цяпер стаў значна больш даступным і інфарматыўным, чым гэта было некалькі гадоў таму. Што тычыцца беларускіх культурных пытанняў, я толькі што скончыў чытаць вельмі стымулюючую і правакацыйную кнігу Максіма Жбанкова «No Style».

Наконт беларускага міжнароднага «брэнда» — вы маеце рацыю, намякаючы на праблему дамінавання расійскай імперскай і савецкай спадчыны, што нагадвае мне кнігу-фрустрацыю прэзідэнта Украіны Леаніда Кучмы «Украіна — не Расія».

«Мы жывем у адзін з самых захапляльных і важных перыядаў чалавецтва з пункту гледжання культуры»

— Калі казаць пра культуру, то прыгадваецца эпічны канфлікт пакаленняў: кожнае папярэдняе пакаленне лічыць, што іх нашчадкі горшыя за іх саміх. Тое самае даводзіцца чуць і пра культуру: «цяпер культура нічога не вартая, а вось у наш час...» А як лічыце вы: сённяшнія метамарфозы культуры хутчэй станоўчыя ці адмоўныя?

— У мяне адназначная і ясная пазіцыя па гэтым пытанні. Я веру, што мы жывем у адзін з самых захапляльных і важных перыядаў чалавецтва, з пункту гледжання культуры. Сёння мы перажываем нешта большае і важнейшае за рэвалюцыю Гутэнберга нават з буйнейшымі пазітыўнымі наступствамі для культуры і ролі, якую яна іграе ў нашых жыццях, і не менш важную ролю нашыя жыцці будуць іграць у культуры. Я магу з вялікім задавальненнем паглядзець спектаклі Каралеўскага Нацыянальнага тэатра ці дзеі Metropolitan Opera праз Інтэрнэт, або, калі я ў Лондане ці Нью-Ёрку,  атрымаць яшчэ большую асалоду ад жывога выканання. Я магу абедаць з кімсьці і распавядаць ім пра фільм, які змяніў маё жыццё, і чалавек можа пачаць глядзець яго на сваім смартфоне па дарозе дадому пасля нашай сустрэчы. Але трэба памятаць і разумець, што «тры экраны» культуры (тэлефон-планшэт-тэлевізар) не замяняюць оперу, тэатр і філармонію, але даюць ім новае жыццё, новыя формы, новую аўдыторыю і ўсталёўваюць новыя высокія стандарты і чаканні для высокай эфектыўнасці.

Датычна таго, што выпускаецца, заўсёды было... шмат смецця, якое часам узнікае пры падтрымцы дзяржавы. І заўсёды было шмат геніяльнага, часам камерцыйна матываванага — гэтым кіраваліся нават такія творцы, як Вердзі, Моцарт і г.д. Мне заўсёды падабаецца шакаваць людзей, правакацыйна кажучы, што калі б цяпер жыў Мікеланджэла, ён быў бы дызайнерам інтэр’ера, і Леанарда да Вінчы, магчыма, авіяканструктарам... і Пушкін, несумненна, рэперам...

— Ці ёсць адрозненні ў развіцці культуры ў краінах Еўрасаюза і постсавецкіх краінах, да якіх адносіцца і Беларусь?

— У адказе на папярэдняе пытанне я выкарыстаў слова «мазаіка» датычна Еўропы. Гэта тое, што ўяўляе сабой Еўропа. Няма такога панятку, як «культура Еўрасаюза», але можа быць палітыка Еўрасаюза ў дачыненні культуры.

Аналагічна адсутнічае такі панятак, як «еўрапейская мадэль» культуры ці культурніцкага развіцця. Беларусь была ключавой часткай буйной еўрапейскай імперыі да XVIII стагоддзя, калі яе часткі сталі правінцыямі Расійскай імперыі, а пасля — часткай яе пераемніка Савецкага Саюза. Беларусь адносіцца да абедзвюх культурных традыцый: і да еўрапейскай, і да правінцыйнай рускай (савецкай). Глупа адмаўляць нейкую з гэтых традыцый. Важна выбраць, куды вы хочаце ісці. І для гэтага вам патрэбна ў пэўнай ступені зразумець, адкуль вы ідзеце. Калі я бываю ў Мінску з прычыны цікавасці да сучаснага мастацтва, то часта адчуваю, што я настолькі ж блізкі да ляза еўрапейскай сучаснай культуры з яе сацыяльнымі і палітычнымі супярэчнасцямі і складанасцямі, як быццам бы я знаходжуся ў Лондане, Парыжы ці Берліне.

«Патрэбна не Міністэрства культуры, але Міністэрства для культуры»

— Мы, беларусы, дужа практычныя людзі. Мы думаем найперш пра дабрабыт: каб было што з’есці і апрануць. Зрэшты, мы не адныя такія ў свеце. Як прышчапіць людзям з такім падыходам любоў да культуры?

— Я думаю, што ва ўсіх постсавецкіх краінах існуе праблема, што культура вызначаецца і ўспрымаецца ў вельмі кансерватыўных тэрмінах «высокай» культуры. Гэта ўсталявалася за савецкім часам, ці нават яшчэ раней. Іншымі словамі, савецкае вызначэнне культуры ў рэальнасці было такім: культура — гэта тое, што робіць Міністэрства культуры. А тое, што не робіць, — гэта не можа быць культурай. Гэта азначала, што «афіцыйная культура» стала заменаю рэлігіі, калі будынак оперы, акадэмічнага тэатра і філармоніі сталі будынкамі, дзе людзі часта «пакланяліся» культуры, бо гэта было «карысна» для іх. Цяпер ёсць выбар. Гэта натуральна для маладзейшых людзей, і яны на самой справе «спажываюць» і атрымоўваюць задавальненне ад культуры больш, чым іх бацькі. Культура кінатэатра, фільмы, цяпер больш разнастайныя і папулярныя, чым некалі, але цяпер іх глядзяць на «трох экранах» у дадатак да класічнай залы кінатэатра. Культура і субкультуры з’яўляюцца важнай часткай жыццяў і ідэнтычнасцей маладых людзей паўсюль у развітых краінах, і гэты ж самы феномен становіцца ўсё больш відавочным у Беларусі.

— Якія цікавыя прыёмы ці спосабы развіцця культуры ёсць у Еўрасаюзе, якія можна было б ужыць і ў Беларусі?

— Мяне часта запытваюць (і гэта падаецца аўтарам пытання вельмі простым): як вы робіце тое і тое ў Еўропе? Насамрэч, у розных частках Еўропы рэчы робяцца па-рознаму, што робіць сукупнасць усіх разнастайных практык такой багатай. Я думаю, для Беларусі, каб ведаць, ці трэба выкарыстоўваць чужы досвед, трэба пачаць з таго, што мы згадвалі раней: з вызначэння і ролі культуры ў еўрапейскай краіне ХХІ стагоддзя, якая мадэрнізуецца. Сапраўды, ўсё ідзе адтуль. Маё персанальнае меркаванне, што разнастайнасць патранажу ці крыніц фінансавання — гэта важны інгрыдыент дынамічнага культурніцкага асяродку, і таму ў той час, як дзяржаўнае фінансаванне культуры з’яўляецца вельмі важным, найперш, гэта не павінна быць дэ-факта адзінай крыніцай. І, па-другое, існуе шмат шляхоў, як дзяржава можа фінансаваць культуру наўпрост ды ўскосна. У многіх краінах Еўрасаюза дзяржава, праз Міністэрства культуры ды іншыя каналы, бярэ адказнасць за стварэнне пазітыўнага «клімату» ці кантэксту, у якім культура можа квітнець, але не ўмешваецца ў саму культуру. Гэта можа быць падсумавана ў простай замене займенніка: патрэбна не Міністэрства культуры, але Міністэрства для культуры.

«Час працы музеяў трэба зрабіць такі самы, як у супермаркетаў»

— Як зацікавіць класічнай культурай (музей, тэатр, опера) моладзь, якая бавіць увесь вольны час у сацыяльных сетках?

— Нейкі час таму я чытаў лекцыю па гэтай тэме, якая называлася «Ад пасіўнага гараджаніна да актыўнага спажыўца — сучасны выклік для музеяў». Культура, за выключэннем спецыяльных сфер, такіх, як архітэктура, не ўяўляе сабой будынкі. Калі нехта кажа пра прыцягненне моладзі ў музеі, тэатры ці оперу, я думаю, што яны часта думаюць пра будынкі і рытуалы «высокай культуры». Маладыя людзі маюць значна мацнейшую візуальную культуру і адчуванне, чым іх бацькі. І, магчыма, знаходзяць сядзенне ў філармоніі і назіранне за мужчынамі (збольшага) у чорных, старамодных строях і смешных гальштуках значна больш сумным і менш цікавым, чым слуханне той самай музыкі ў тым месцы і ў той час, якія яны самі выбяруць. Жывое мастацтва павінна прапаноўваць нешта цікавейшае, чым той файны выбар і якасць, якую яны маюць на сваіх «трох экранах».

— У сацыяльных сетках свой узровень культуры: свае жарты, карцінкі, фотажабы і г.д. Ці можна гэта таксама лічыць праявай сучаснай культуры? Ці можа гэта быць прадметам даследавання?

— Даследаванні ўжо актыўна праводзяцца ў многіх еўрапейскіх краінах! І не толькі ў тым сэнсе, як развіваць маладую аўдыторыю. Не даследваць інтарэсы маладых людзей — глупа! Паглядзіце, як актыўна буйныя камерцыйныя кампаніі даследуюць густы, памкненні і патрэбы маладых людзей, і пасля адказваюць на іх. Часам мы прапускаем відавочнае. Я памятаю, як брытанскі міністр культуры каля дваццаці гадоў таму расказваў дырэктарам галоўных музеяў, як ён хоча, каб людзі ўнутры музеяў былі падобныя да людзей з вуліцы, каб музеі пачыналі ствараць новую аўдыторыю, будучы «user-friendly». Дырэктар аднаго з музеяў прызнаўся, што, магчыма, час працы яго ўстановы нязручны, і што ён плануе зрабіць апытанне наведнікаў на гэтую тэму. Міністр адказаў, што ў гэтым выпадку даследванні непатрэбныя, бо яны ўжо былі зробленыя сеткаю супермаркетаў, якая ведае зручны час працы для сваіх пакупнікоў, і трэба проста зрабіць такі ж час працы, як і ў супермаркетах! Дырэктары музеяў былі ў жаху ад гэтай думкі. Роўна да пары, як праз некалькі гадоў мы пабачылі, наколькі папулярнымі сярод еўрапейскай моладзі з’яўляюцца Ночы музеяў.

«Мову варта адраджаць не як гістарычны ці нацыяналістычны "праект", а як сучасную мову, якая падыходзіць пры гэтым не толькі маладым людзям»

— У Беларусі мы маем падзел на «масавую» і «элітарную» культуру паводле мовы (магчыма, не ўсе са мной пагодзяцца ў гэтым пытанні). Культура на беларускай мове, на жаль, практычна элітарная — не толькі паводле ўзроўню, але і паводле накладаў кніжак і колькасці наведвальнікаў імпрэз. Масавая ж культура — бульварная літаратура, пустыя тэлепраграмы, папсовыя спевы, гаворыць па-руску. Бо культурная і палітычная экспансія Расіі на нашай зямлі вымяраецца стагоддзямі. Ці варта нам пераймацца ад такога размежавання і прагнуць, каб уся гэтая «дзяшоўка» таксама была па-беларуску?

— Сітуацыя з роляй беларускай мовы, відавочна, складаная. Але не ўнікальная, хаця ў некаторых адносінах, можа быць, больш экстрэмальная, чым у іншых падобных краінах. Цікава бачыць, што адбываецца рознымі шляхамі ў межах моўнай палітыкі ў такіх розных постсавецкіх краінах, як Грузія, Казахстан, Украіна, Азербайджан і г.д. У той час, як мінулае не павінна забывацца, з пункту гледжання моўнай палітыкі, самае галоўнае — гэта будучыня, і існуюць некаторыя вельмі цікавыя станоўчыя прыклады барацьбы з тымі аспектамі, якія вы акрэслілі ў сваім пытанні. Я думаю, найбольш актуальным прыкладам актыўнага і пазітыўнага прасоўвання нацыянальнай мовы ў сучасным кантэксце — гэта прыклад валійскай мовы, дзе яна была адроджаная не як гістарычны ці нацыяналістычны «праект», а як сучасная мова, якая падыходзіць пры гэтым не толькі маладым людзям. Тэлебачанне, рок-музыка ды іншыя праявы сучаснай культуры актыўна выкарыстоўваліся амбіцыйнай праграмаю, якая фінансавалася ўладамі Вялікабрытаніі, і станоўча паўплывала на засваенне валійскай мовы.

— Як чалавек, які займаецца праблемамі культуры, ці можаце вы даць колькі практычных парадаў нашым чытачам: што кожны з іх можа зрабіць «культурнага», каб у цэлым сітуацыя ў гэтай сферы зрушылася да лепшага?

— Існуе, відаць, кітайская прымаўка, якая кажа, што калі ў вас дастаткова грошай на баханку хлеба, купіце паўбаханкі і ружу. Культура ўяўляе сабою прыгажосць і натхненне, таму прыносіць прыгажосць і натхненне ў нашае жыццё штодня — гэта добры пачатак. Шукаючы і ствараючы прыгажосць нават у малым — напрыклад паказваючы, як мы цэнім сям’ю ці калег, альбо гледзячы на нешта па-новаму — мы можам культурна ўзбагаціцца і ўзмацніцца.

Чытайце таксама інтэрв’ю з Тэры Сандэлам, якое зрабіла каардынатар Лятучага ўніверсітэта Таццяна Вадалажская.

ТАКІМ ЧЫНАМ

Публічная лекцыя брытанскага культуролага Тэры Сандэла
«Культура як узнаўляльны рэсурс. Трансфармуючая роля культуры ў ЕС»
у межах цыкла «Urbi et Orbi» Лятучага ўніверсітэта і Цэнтра еўрапейскай трансфармацыі адбудзецца 31 кастычніка (пятніца) у Галерэі «Ў» (Мінск, прасп. Незалежнасці, 37а). Пачатак у 19.00. Уваход вольны!

UPD.: Відэазапіс публічнай лекцыі: